De romantiek van het muskietennet

Leven uit je backpack in plaats van je kledingkast, slapen in een wiebelende bus, gaan waar het toeval - of je lot? - je brengt.. Je thuis is waar je muskietennet op dat moment hangt, dat is de romantiek van het onderweg-zijn. En wat heeft India ons op deze manier al veel van haar prachtige gezichten laten zien.

Maar liefst een week lang was een liefdevolle familie in Madurai, met dertien geadopteerde kindjes, ons thuis. Amma-chi (oma), the queen of the kitchen, leerde ons chapati maken, vader des huizes en Ghandi-expert introduceerde ons in de yoga en moeder hulde ons in prachtige sari's (ze heeft er maar liefst 30!) met bijbehorende bindi. We vierden met hen het lichtfeest Divali, wat, net als onze feestdagen, voornamelijk draait om veel en lekker eten en vuurwerk. Helpen in het huishouden mochten we niet (koeienpoep over de aangestampte grond strooien om de muggen buiten te houden etc..) maar we mochten wel tekeningen voor de kinderen maken ("wauw, suuuupahrr") of hen helpen met huiswerk. Ook konden we hier eindelijk al onze vraagtekens ophelderen over het familie-leven, tradities, religie... We weten nu bijvoorbeeld welke stappen er vooraf gaan aan "uithuwelijking" en we weten dat de jongelui hier zelf ook nog een flinke vinger in de pap hebben! Nog regelmatig hebben heimwee naar onze nieuwe brothers en sisters en de warmte van deze prachtige familie!

Na een duik te hebben genomen in het India van alledag reisden we verder af naar het zuidelijkste puntje, om de zon zowel te zien opkomen als ondergaan in de zee, naar de palmstranden van Varkala met haar bamboehutten en heerlijke fruitontbijtjes, de ashram van Amma ("the hugging mother"), op verkenningstocht met de kano over de "backwaters" van Allepey, waar zelfs kinderen per boot naar school moeten en waar vrouwen aan het water de was doen of vis schoonmaken. We hebben onze yoga-skills verder ontwikkeld (lees: op ons hoofd gestaan!), genoten van Bollywood-films en Katakali (traditionele dansvorm) in Kochin en ons steeds meer verdiept in de Indiase keuken, die net zo veelzijdig is als haar landschappen of de patronen van haar sari's. Onze reis gaat heel langzaam noordelijk, maar we hebben nu wel het idee dat we de plaatsen waar we komen echt bezocht hebben, in plaats van er "als een Japanner doorheen te draven" (he Iris??).

Ook kruisen zeer inspirerende mensen ons pad, zoals Jake, de Californische hippie, die een hele dag Amerikaanse oldies en liedjes uit Jungle Book voor ons heeft gespeeld op zijn ukelele. We blijven ons verbazen over de grenzeloze behulpzaamheid van de Indiase bevolking. Als je ook maar een tikkeltje verbaasd om je heen kijkt staat er al iemand klaar om je de weg te wijzen ("Yes ma'am, what do you want?"), als je vrienden maakt delen ze meteen de helft van hun eten. "It's because you're our guests" vertelde een vriendelijke bebrilde man ons in de trein. "We want you to feel welcome". Het hectische, smerige, verbazingwekkende India heeft de charme 's werelds meest vriendelijke bevolking te huisvesten.

En dat noem ik nou de romantiek van India.